από το error.gr
Φτάσαμε στο τέλος και αυτής της… σεμνής προεκλογικής περιόδου.
Τι είδαμε λοιπόν μέσα σε έναν μήνα περίπου; Ένανδιαγωνισμό “σοβαρότητας” από όλα τα Κόμματα (πλην ΚΚΕ) Ποιος σέβεται περισσότερο την λυκοσυμμαχία της ΕΕ. Μία μονότονη αντιπαράθεση των δύο πόλων του δικομματισμού. Η ΝΔ (και όλο το αστικό σύστημα) να προκαλεί συνεχώς τον ΣΥΡΙΖΑ να δώσει όρκο πίστης στηνΕΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλο που δεν θέλει, να δίνει και να υπερθεματίζει.
Μαζί τους και οι εκλογικές τους τσόντες. Όλα μαζί τα μικρότερα Κόμματα (πλην ΚΚΕ είπαμε) σηκώνανε το χεράκι τους υστερικά να δηλώσουν συμμετοχή στην αυριανή συγκυβέρνηση. Άλλος για να βάλει φρένο σε όποιον τολμήσει έστω και να σκεφτεί κίνηση σε ράγες εκτός της ΕΕ και άλλος για να πατήσει γκάζι στο τρένο της ακόμη μεγαλύτερης ενσωμάτωσης της ΕΕ.
Στις εκλογές του ’12 ακούγονταν που και που και κανένας κακός λόγος για την ΕΕ, στα πλαίσια του μνημόνιου-αντιμνημόνιου. Σήμερα έστω και η ρητορική για τα μάτια του κόσμου εξαφανίστηκε. Το μνημόνιο έχει γίνει αποδεκτό και αναγκαίο (κι από όσους το παίζανε αντιμνημονιακοί) και απλά ψάχνουν τρόπος ψιλοδιόρθωσης του. Διορθώσεις στην λογική του να επιτευχθούν καλύτεροι όροι καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Όσα έχει χάσει ο λαός σε μισθούς, σε δικαιώματα, σε κοινωνικό κράτος κτλ, έχουν γίνει αποδεκτά και έχουν παγιωθεί. Μαζί με τις συνειδήσεις των ανθρώπων πουαποδέχονται μοιρολατρικά την κατάσταση. Κι αφού ο πήχης των απαιτήσεων του κόσμου έχει πέσει στα τάρταρα σε σχέση με τις σημερινές ανάγκες του (έχουμε 2015 και όχι 1915), οι δύο πόλοι του πολιτικού συστήματος πλακώνονται για το ποιος είναι ο μεγαλύτερος ελεήμων.
“Ανθρωπιστική κρίση” έχουμε, λένε, άρα λες και έχει γίνει σεισμός και αυτό που χρειαζόμαστε είναι αντίσκηνα, γαλέτες και ζαμπονάκια για να τα βγάλουμε πέρα. Να επιζήσουμε βρε αδερφέ. Μόνο που αν θέλαμεεκκλησιαστικά συσσίτια και Ερυθρό Σταυρό, θα διορίζαμε αυτούς Κυβέρνηση και δεν θα κάναμε εκλογές. Και ναι. Ο κόσμος που έχει χτυπηθεί περισσότερο πρέπει να ανακουφιστεί, αλλά αυτή η ανακούφιση έχει γίνει μακρόχρονο Κυβερνητικό πρόγραμμα. Αυτό και τίποτα άλλο.
Καμιά δέσμευση, κανένας σχεδιασμός, για επιστροφή στα επίπεδα πριν της κρίσης και ακόμη περισσότερο για επίπεδα καλύτερα κι από αυτά, στο ύψος των σύγχρονων αναγκών. Ανεργία, εργασιακές σχέσεις μεσαίωνα, μισθοί πείνας, άθλια εμπορευματοποιημένη παιδεία, άθλια εμπορευματοποιημένη υγεία κτλ, ήρθαν για να μείνουν. Όλα στον βωμό της ανταγωνιστικότητας και της Καπιταλιστικής ανάπτυξης. Άλλωστε αυτά συμβαίνουν σε όλο τον πλανήτη, είτε υπάρχει κρίση, είτε όχι. Είτε υπάρχουν μνημόνια, είτε όχι.
Ή φαίνεται ότι έχουμε ξεχάσει ότι και πριν την κρίση είχαμε την “γενιά των 700 ευρώ”, οι εργαζόμενοι έχαναν το ένα δικαίωμα πίσω από το άλλο, οι φτωχοί γίνονταν φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Κι όλα αυτά όταν το Ελληνικό Κεφάλαιο έτρεχε με τρελά γκάζια ανάπτυξης. Παρ’ όλα αυτά ήρθε η κρίση. Όπως και σε όλο τον πλανήτη ενώ υπάρχει τεράστια παραγωγή πλούτου.
Για να μην μάθουμε λοιπόν να ζούμε με τα ψίχουλα. Για να απαιτήσουμε μια ζωή αντάξια του 2015 και των σύγχρονων αναγκών μας, πρέπει να σταματήσουμε όλα αυτά τα Κόμματα που υπηρετούν τις λογικές του μεσαίωνα.
Να στηρίξουμε το μόνο Κόμμα (το ΚΚΕ) που τους πολεμά, που προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να σηκωθεί το ηττημένο εργατικό κίνημα. Ένα κίνημα που όχι απλά θα αμύνεται, αλλά θα απαιτήσει και θα δημιουργήσει έναν κόσμο όπως πρέπει να είναι σήμερα. Να μάθουμε να ζούμε όπως πρέπει να ζούμε το 2015, το 2020, το 2030.Καμιά υποταγή στον μεσαίωνα.